Rozdział 42- Uwielbiam jak się złościsz.

To dziś miał odbyć się wylot Mario do Monachium, obiecałam przyjść na lotnisko. Wiedziałam, że z wielkim bólem serca będę na to patrzeć ale niestety nie mogę nic więcej zrobić. Z samego rana usłyszałam pukanie do drzwi.

-Ja otworzę!- krzyknęłam do Lils.

-Mario?- zdziwiłam się co tu robi. Czy właśnie teraz nie powinien się pakować?

-Jest Lils?- zapytał.

-Wejdź, ja pójdę do sklepu- stwierdziłam wychodząc z domu.

-Kto t..?- ucięła dziewczyna widząc gościa.

-To ja- szepnął Goetze.

-Czego tu chcesz?

Brunet szybko i niebezpiecznie szybko zbliżył się do dziewczyny całując ją namiętnie. Po krótkiej chwili Lil opamiętała się i odepchnęła Mario.

-Czego chcę? Tylko jednego. Tylko Ciebie chcę.

Brunetka mrugając szybko, żeby znów się nie rozpłakać odeszła na bezpieczną odległość.

-Powinieneś już iść.

-Lils...Proszę Cię, wysłuchaj mnie ostatni raz.

-Słucham

-Przepraszam, tak bardzo przepraszam. Nie powinienem ukrywać tego faktu przed Tobą. Nie wierzę, że to koniec, nie chcę wierzyć. Wiem, że ze mną nie pojedziesz i przez to jest mi bardzo trudno.

-Mario, ja tak nie potrafię. Ty będziesz tam a ja tu. To nie ma sensu, wybacz mi.

Znów pocałował Ją tak jak nigdy wcześniej. Tak jakby nigdy się już mieli nie zobaczyć co było bardzo możliwe.

-Pamiętaj, że Cię bardzo kocham- szepnął Goetze całując dziewczynę w czoło.

-Mario...zaczekaj.

Odwrócił się czekając na jakikolwiek ruch z Jej strony. Pragnąc aby rzuciła Mu się na szyję i zapewniła, że wszystko będzie dobrze.

-Weź to- zdjęła z szyi wisiorek, który dostała od swojej Babci. Był bardzo sentymentalną pamiątką.

-Lil, nie mogę.

-Mario, proszę. Przyniesie Ci szczęście, zobaczysz.

-Ale moje szczęście właśnie mnie opuszcza zostając tutaj.

-Nie utrudniaj, proszę.

***

Wszyscy już czekali na odprawę Goetze'go żegnając się z przyjacielem.

-Pisz, dzwoń nawet codziennie- szepnęłam do Mario.

-Shell, mam prośbę. Miej na Nią oko, proszę.

-Oczywiście, to moja przyjaciółka.

Wpatrując się w oddalającego Mario uroniłam znów potok łez. Poczułam przy sobie ten niesamowity zapach, Marco. Tak, to był Reus. Nie mówiąc nic patrzył na sylwetkę Mario.

-Chyba musimy w końcu porozmawiać- oznajmił po chwili.

-Masz rację, chodźmy tam do kawiarni- wskazałam palcem.

Nie chciałam, żeby ktokolwiek a już na pewno paparazzi podsłuchało naszą rozmowę. Siedząc wewnątrz lokalu siedzieliśmy w kompletnej ciszy sącząc napój. To milczenie było straszne.

-Powiedz coś- rzekłam do Marco bawiąc się łyżeczką.

-To Ty mi coś powiedz. Chciałaś odpocząć. Nie odezwałaś się do tej pory... Więc miałem rację, tak? Przemyślałaś sprawę i uznałaś, że tak na prawdę mnie nie kochasz?- mówiąc to przeszywał mnie wzrokiem od środka.

-Marco, dlaczego mnie tak ranisz? Jak możesz tak mówić? Ja Cię nie kocham? Po tym wszystkim co przeszliśmy? Naprawdę tak sądzisz? Pójdę już- wstając od stolika zaczęłam zmierzać w kierunku wyjścia. Przy drzwiach poczułam jak ktoś ścisnął mi dłoń opierając czołem o moją skroń.

-Potrzebuję Cię Shell. Nie odchodź, zwłaszcza teraz gdy Goetze wyjechał, jestem sam.

-Przepraszam, przez to wszystko zapomniałam, że tęsknisz za Nim. Powinnam Ci częściej mówić, że Cię kocham ale nie umiem rozmawiać o uczuciach.

-Shell wróć ze mną do domu, proszę.

-Nie powinnam dziś zostawiać Lils, przepraszam.

Blondyn uwolnił mnie z uścisku ruszając w kierunku samochodu.

-Marco? Jesteś zły?

-Nie, oczywiście że nie. Była z Nim blisko, zawiozę Cię do Niej.

-Poczekaj- przytulając się do blondyna chłonęłam Jego zapach, nie chciałam Go wypuszczać z objęć. Już nigdy.

-Tak bardzo za Tobą tęskniłam, już myślałam że zwariuję. Codziennie zastanawiałam się czy jeszcze chcesz ze mną być.

Marco uniósł mój podbródek, by spojrzeć w moje oczy przesiąknięte tęsknotą.

-Oczywiście, że chcę i nigdy nie mam zamiaru zmieniać zdania w tej kwestii.

-Kocham Cię- oznajmiłam

-Widzisz, jak chcesz to potrafisz. Popracujemy nad tym- uśmiechnął się cwaniacko.

Udałam obrażoną minę kierując się do samochodu.

-Michelle? Co się stało?

-Myślałam, że też mnie kochasz tak bardzo.

-No już się nie gniewaj, kocham Cię- opierając mnie o auto pocałował namiętnie moje usta. Tak bardzo brakowało mi Go.

-Marco- mruknęłam- Ludzie się patrzą.

-Mhmm- mruknął tylko blondyn.

-Reus! opanuj się! Jesteśmy w miejscu publicznym.

-To chodźmy do domu na chwilę.

-Masz mnie zawieźć do Lillian zboczeńcu.

-Oj, no dosłownie 5 sekund.

-Marco Reusie oświadczam Ci, że przeginasz i zaraz pójdę pieszo.

-Uwielbiam jak się złościsz- stwierdził Marco otwierając drzwi od strony pasażera.

*****************

No dobra macie mnie!
Nie lubię jak Shelly i Marco długo się gniewają na siebie!
<3